Informacje mają charakter ogólny i w razie szczegółowych pytań możesz się z nami skontaktować.
Aplikacja Pierwsza Pomoc VR działa na goglach Meta Quest 3, Quest 2 i Quest 3S w trybie standalone, co oznacza, że nie wymaga połączenia z komputerem ani kabli. Użytkownik zakłada gogle VR i natychmiast przenosi się do realistycznych, interaktywnych scenariuszy, w których może przećwiczyć różne procedury ratownicze.
Wbudowany system interakcji umożliwia podejmowanie decyzji, wykonywanie czynności zgodnie z obowiązującymi wytycznymi oraz naukę przez doświadczenie — co znacząco zwiększa skuteczność przyswajania wiedzy.
Obecnie aplikacja oferuje następujące kluczowe scenariusze szkoleniowe:
Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO)
Obsługa automatycznego defibrylatora zewnętrznego (AED)
Zarządzanie miejscem zdarzenia — ocena bezpieczeństwa, wezwanie pomocy, komunikacja
W przygotowaniu są kolejne moduły, m.in.:
Opatrywanie ran i krwotoków
Reakcja na wypadki drogowe
Nie, do korzystania z aplikacji wystarczą gogle Meta Quest. Nie ma potrzeby podłączania komputera ani korzystania z dodatkowych kontrolerów.
Dodatkowo istnieje możliwość transmisji obrazu na monitor lub rzutnik, co pozwala innym uczestnikom obserwować przebieg szkolenia w czasie rzeczywistym — to świetne rozwiązanie dla nauczycieli i trenerów.
Badania pokazują, że technologia VR zwiększa skuteczność nauki nawet o 75% w porównaniu do tradycyjnych metod.
Dzięki pełnemu zanurzeniu w sytuacjach awaryjnych:
Użytkownicy szybciej zapamiętują procedury
Ćwiczą reakcje w warunkach wysokiego stresu
Zyskują pewność siebie w działaniu
Rozwijają umiejętności podejmowania decyzji w czasie rzeczywistym
Na ten moment aplikacja dostępna jest głównie dla instytucji, takich jak szkoły, akademie ratownictwa czy firmy szkoleniowe.
Twórcy pracują nad wersją indywidualną, która zostanie udostępniona w niedalekiej przyszłości.
W ramach modułu Straż Pożarna VR użytkownicy mogą ćwiczyć w pełni realistyczne scenariusze, takie jak:
Gaszenie pożarów wewnętrznych i zewnętrznych
Ratownictwo techniczne (np. wypadki drogowe, uwalnianie ofiar)
Ewakuacje osób z zagrożonych budynków
Zarządzanie zespołem i dowodzenie na miejscu zdarzenia
Scenariusze tworzone są we współpracy z zawodowymi strażakami i zgodnie z aktualnymi wytycznymi PSP.
Do pełnego wykorzystania modułów strażackich potrzebne są:
Gogle VR (np. Meta Quest, HTC Vive)
Komputer PC o odpowiedniej mocy do renderowania zaawansowanej grafiki 3D
Opcjonalnie: bieżnia VR Cyberith, która zapewnia swobodne poruszanie się w wirtualnym świecie
Tak, moduł szkoleniowy Rota pozwala na jednoczesne szkolenie dwóch osób w ramach jednego scenariusza. Dzięki temu można ćwiczyć elementy współpracy zespołowej i komunikacji na miejscu zdarzenia. W planach są również rozbudowane wersje do treningu grup 4–6-osobowych.
Fire&Flames to polska firma specjalizująca się w tworzeniu aplikacji VR dla edukacji, służb ratowniczych i straży pożarnej. Oferują kompleksowe rozwiązania szkoleniowe, obejmujące:
Aplikacje VR na różne platformy
Scenariusze zgodne z aktualnymi procedurami
Szkolenia wdrożeniowe i wsparcie techniczne
Rozwiązania customizowane na zamówienie
Model licencyjny Fire&Flames zakłada:
Jedna licencja = jedno urządzenie
Dostęp do scenariuszy podstawowych i możliwość rozszerzenia o dodatkowe moduły
Możliwość przedłużenia lub aktualizacji licencji zgodnie z potrzebami
Tak, aplikacje Fire&Flames są aktywnie wykorzystywane przez szkoły, uczelnie, ośrodki szkoleniowe i jednostki PSP/OSP. Ich zaletą jest łatwość wdrożenia, brak potrzeby dostępu do specjalistycznych laboratoriów oraz możliwość szybkiego powtarzania scenariuszy.
Aby kupić lub przetestować aplikację VR:
Skontaktuj się z zespołem Fire&Flames poprzez formularz kontaktowy lub e-mail
Firma przygotuje ofertę dopasowaną do Twoich potrzeb
Możesz otrzymać dostęp do wersji demonstracyjnej lub umówić się na prezentację online
Scenariusze są aktualizowane cyklicznie – co 3 do 6 miesięcy. Nowe moduły tworzone są na podstawie:
Zmieniających się przepisów i wytycznych (np. ERC, IFSTA)
Sugestii użytkowników
Analizy trendów i zagrożeń w służbach ratowniczych
Tak, klienci otrzymują pełne wsparcie techniczne, w tym:
Pomoc przy instalacji i konfiguracji sprzętu
Szkolenie z obsługi aplikacji
Wsparcie przy aktualizacjach i rozwiązywaniu problemów
Dostępne są również pakiety serwisowe i umowy SLA.
Aby uzyskać dostęp do aplikacji:
Skontaktuj się bezpośrednio z Fire&Flames (telefonicznie lub mailowo)
Po zakupie aplikacja jest dostarczana cyfrowo lub zdalnie instalowana na Twoim urządzeniu
Obsługiwani są klienci w Polsce i za granicą
Ochrona ludności to szerokie pojęcie obejmujące wszelkie działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa obywateli w sytuacjach zagrożeń – zarówno naturalnych katastrof, awarii technicznych, jak i sytuacji wojennych. Obrona cywilna jest częścią systemu ochrony ludności, tradycyjnie skupioną na przygotowaniu i ochronie ludności na wypadek konfliktu zbrojnego (wojny). W czasie pokoju zadania OC pokrywają się z ochroną ludności (np. planowanie ewakuacji, alarmowanie, szkolenia), natomiast z chwilą wprowadzenia stanu wojennego ochrona ludności staje się obroną cywilną – zmieniają się wtedy nazwy organów i zakres ich uprawnień isap.sejm.gov.pl. Prościej mówiąc, obrona cywilna to realizacja zadań ochrony ludności w warunkach wojny lub zagrożenia militarnego, ale przygotowania do niej (plany, formacje OC) odbywają się już w czasie pokoju.
Ustawa z dnia 5 grudnia 2024 r. wprowadziła szereg konkretnych zadań dla jednostek samorządu terytorialnego. Przede wszystkim samorządy muszą opracować lub zaktualizować plany ochrony ludności oraz plany obrony cywilnej na swoim terenie, zgodnie z nowymi wytycznymi (obejmującymi m.in. oceny zagrożeń, organizację ewakuacji, zaopatrzenie w środki ochrony)gov.pl. Ponadto władze lokalne są zobowiązane do ewidencjonowania obiektów zbiorowej ochrony (np. schronów i ukryć) oraz zapewnienia ich utrzymania i modernizacji. Ważnym obowiązkiem jest również organizowanie ćwiczeń z zakresu ochrony ludności – przepisy wymagają przeprowadzania regularnych treningów i alarmów na poziomie gmin, powiatów i województwgov.pl. Samorząd musi też prowadzić działania edukacyjne dla mieszkańców (np. informować o tym, jak reagować na alarmy, co robić w razie ewakuacji). W praktyce oznacza to, że od 2025 r. każda gmina, powiat i województwo musi ująć w swoim budżecie i planach działania nowe pozycje związane z OC, jak np. szkolenia urzędników, powołanie formacji obrony cywilnej, przygotowanie infrastruktury alarmowej itp. Podsumowując, ustawa nałożyła na samorządy odpowiedzialność za lokalny system ochrony ludności – od planowania, przez prewencję i szkolenia, po gotowość do reagowania na sytuacje kryzysowe.
Ustawa przewiduje szkolenia zasadnicze dla kluczowych osób odpowiedzialnych za realizację zadań ochrony ludności. Przede wszystkim adresatami są wyżsi urzędnicy administracji publicznej: wojewodowie, marszałkowie województw, starostowie oraz prezydenci miast na prawach powiatu, a także wójtowie i burmistrzowieochronaludnosci.edu.pl. Już na początku 2025 r. ruszyły ogólnopolskie edycje szkoleń – np. Akademia Pożarnicza w marcu 2025 ukończyła 8. edycję szkolenia dla starostów i prezydentów miast, a kolejne kilkanaście zaplanowano do końca kwietniagov.pl. Oprócz kadry kierowniczej JST, szkolenia obejmują również osoby wyznaczone na etatowe funkcje związane z obroną cywilną (np. pracowników urzędów gmin odpowiedzialnych za OC/ZK) oraz kierowników ważnych instytucji państwowych. Dodatkowo Ministerstwo SWiA zapowiedziało, że edukowani będą nie tylko urzędnicy, ale też mieszkańcy – przewidziano programy szkoleniowe dla lokalnych społeczności w ramach powszechnej samoobronygov.pl. W praktyce więc obowiązkowe szkolenie dotyczy głównie władz i administracji, ale w szerszym ujęciu każdy obywatel powinien zdobyć podstawową wiedzę (co jest realizowane poprzez programy edukacyjne i ćwiczenia, np. alarmy próbne). Warto dodać, że ukończenie takich szkoleń potwierdzane jest certyfikatami – np. Akademia Obrony Cywilnej organizuje certyfikowane kursy zgodne z rozporządzeniem MSWiA, adresowane do samorządowców oraz pracowników urzędów obsługujących organy ochrony ludności
Podnoszenie świadomości społeczeństwa to proces długofalowy, który powinien łączyć działania edukacyjne na wielu poziomach. Po pierwsze, informowanie – mieszkańcy powinni otrzymywać jasne komunikaty o potencjalnych zagrożeniach i procedurach postępowania. Mogą to być ulotki i plakaty rozdawane w miejscach publicznych, poradniki dostarczane do domów (rząd planuje publikację i dystrybucję oficjalnego Poradnika kryzysowegogov.pl), kampanie w mediach lokalnych oraz mediach społecznościowych. Po drugie, edukacja praktyczna – organizowanie szkoleń otwartych, np. warsztatów pierwszej pomocy, pokazów użycia gaśnicy, ćwiczeń ewakuacyjnych w szkołach i zakładach pracy. Dzięki temu ludzie osobiście doświadczą pewnych sytuacji i nauczą się właściwych reakcji (np. gdzie jest najbliższy schron, jak spakować „plecak ewakuacyjny”). Po trzecie, włączenie społeczności w ćwiczenia – nowe przepisy wymagają, by ćwiczenia z zakresu ochrony ludności odbywały się cyklicznie na wszystkich szczeblach, włączając mieszkańców w symulacje zagrożeńgov.pl. Dobrą praktyką jest np. alarm próbny w mieście wraz z testem syren i komunikatów SMS, po którym mieszkańcy otrzymują ankietę/zestaw wskazówek co zrobili dobrze, a co należy poprawić. Samorządy mogą też korzystać z nowoczesnych narzędzi – aplikacji mobilnych do ostrzegania (np. RSO, Alarm112), a także organizować spotkania informacyjne z ekspertami (np. strażakami, policjantami, Obrona Cywilna) dostępne dla wszystkich chętnych. Kluczowe jest powtarzanie przekazu i budowanie kultury bezpieczeństwa, w której każdy rozumie, że od jego przygotowania i reakcji zależy nie tylko jego życie, ale i innych – jak ujął to wiceminister MSWiA, „ochrona ludności to proces, który wymaga zaangażowania wszystkich – od administracji… po obywateli”gov.pl. Warto zacząć od małych kroków: zachęcić rodzinę i sąsiadów do opracowania prostego planu na wypadek np. pożaru czy powodzi, promować udział w lokalnych ćwiczeniach, a także dzielić się wiedzą zdobytą na szkoleniach.
biektami zbiorowej ochrony nazywamy infrastrukturę przeznaczoną do zabezpieczenia większej liczby osób przed skutkami zagrożeń. Klasycznym przykładem są schrony – specjalnie zaprojektowane budowle ochronne, hermetyczne, wyposażone w systemy filtrowentylacji, zapasy itp., które chronią przed skutkami bombardowań, skażeń czy innych poważnych zagrożeńschrony-obronacywilna.plschrony-obronacywilna.pl. Innym przykładem obiektu ochronnego jest ukrycie doraźne, czyli np. piwnica lub podziemny parking przystosowany do tego, by w razie potrzeby posłużyć za schronienie dla ludności cywilnej (ukrycia nie są hermetyczne i mają niższy standard ochrony niż schrony)schrony-obronacywilna.pl. Nowa ustawa zobowiązała władze do odbudowy systemu takich obiektów – obecnie trwa inwentaryzacja istniejących schronów i ukryć w całym krajugov.pl. Docelowo każda gmina ma ewidencjonować dostępne miejsca schronienia i planować budowę nowych, tak aby mieszkańcy w promieniu rozsądnej odległości mieli zapewnione schronienie. Prawo nie gwarantuje każdemu obywatelowi konkretnego przydziału do schronu, ale nakłada na administrację obowiązek planowania i rozbudowy sieci schronień zgodnie z potrzebami ludności. W praktyce, dostęp do obiektu ochronnego zależy od sytuacji i decyzji władz – np. w razie zagrożenia gmina ogłosi, które obiekty są otwarte dla ludności i gdzie się kierować. Warto zawczasu sprawdzić, czy w okolicy naszego miejsca zamieszkania znajduje się schron lub ukrycie (informacje można uzyskać w urzędzie miasta/gminy). Dodajmy, że w ramach Programu Ochrony Ludności planuje się finansowanie modernizacji i budowy nowych schronów, tak by stopniowo zwiększać ogólną liczbę miejsc ochronnychgov.plgov.pl. Podsumowując: obiekt zbiorowej ochrony to element infrastruktury bezpieczeństwa dla wielu osób – nie każdy ma „swój” schron, ale państwo dąży do tego, by w razie poważnego zagrożenia jak największa część populacji mogła skorzystać z przygotowanych schronień.